هفته گذشته روزنامه وال استریت ژورنال مقاله ای پیرامون همکاری شرکت چینی هواوی (Huawei) با ارگان های امنیتی ایران و صادرات و راه اندازی مراکز فیلترینگ و شنود منتشر کرد. دیروز نیز خبرگراری بلومبرگ در مقاله ای جامع و مستند به شرکت های اروپایی پرداخته است که تجهیزات ردیابی تلفن همراه، فیلترینگ و شنود به ایران صادر کرده اند.
=================================
نوشته زیر در شماره امروز روزنامه وال استریت ژورنال انتشار یافته است که به نقش شرکت هواوی در راه اندازی شبکه جاسوسی و امنیت مخابراتی برای ردیابی آزادی خواهان ایران پرداخته است و به خوبی نشان می دهد که چگونه پس از سروصدایی که پیرامون شرکت نوکیا-زیمنس برپا شد، شرکت هواوی در آن گردوغبار جای همه شرکت های غربی را گرفته است و به دور از فشار جوامع آزاد بر شرکت های خود در غرب، هر گونه تجهیزات برای ردیابی ازادی خواهان، کنترل و فیلترینگ اینترنت را به حکومت اسلامی نه تنها ارایه می دهند، بلکه کار راه اندازی؛ نگهداری و آموزش را نیز بر عهده دارد.
وال استریت ژورنال به برخی شرکت های غربی نیز پرداخته است که تجهیزات خود را به هواوی می دهند و هواوی آنها را در ایران نصب می کند.
چند ساعت پیش استیو جابز، پدر نسل هر چیزی که نام اپل (Apple) را بر خود دارد، پس از سالها درگیری با سرطان در 56 سالگی درگذشت. او یکی از نابغه های دوران جدید بود که سی و چند سال پیش کاری را در گاراژ خانه اش آغاز کرد که نتیجه آن را امروز میلیون ها انسان در جهان در جیب و کبف خود و بر روی میزشان دارند. iPhone، iPad، Mac در همه تنوع خود نوآوری های کسی هستند که آن زمان در بیست و چند سالگی کارش را با یک کامپیوتر ساده شروع کرد و امروز پیروان اپل شبیه یک فرقه شده اند واو را در ادامه نواوری های „i” او را iGod نامیده اند.
نخستین کامپیوتری که او با استیو وزنیاک در سال 1976 با هم ساختند را اپل 1 نامیدند. او می گفت: وقتی کارمان تمام شد، به هم نگاه کردیم و پرسیدیم که خوب، حالا اسمش را چه بگذاریم؟ نمی دانستیم. یکی از ما سیبی را نیمه خورده بود و در کنار پنجره گذاشته بود. آن را دیدیم و گفتیم: اپل!
هنوز از جو فیلم "به امید دیدار" محمد رسول اف که با نمایش دیشب آن جشنواره فیلم هامبورگ گشایش یافت، خارج نشده بودم که یادداشتی از مسیح علی نژاد در فیس بوک دیدم. برای کسانی که شاید به این صفحه در فیس بوک دسترسی نداشته باشند، نوشته مسیح را در اینجا می آورم که به آن چیزی نمی شود افزود. من نیز چون مسیح علی نژاد نمی خواهم نهال سحابی گمنام بماند. وبلاگ نهال "لحظه های محتضر" را بخوانید. پیش از مرگ داوطلبانه اش، "والس عروسی" النی کارایندرو را برایمان گذاشته است و به دیار مرگ شتافته است تا این والس را با معشوقش در آن دیار برقصد.
"معشوقه ای که خودکشی کرد
امروز پنجشنبه است:
در واقع قصد داشتم در آخرین لحظه پیش از بسته شدن فروشگاه ها نان بخرم و در راه بودم که گوینده رادیو گفت که امشب جشنواره فیلم هامبورگ با 151 فیلم گشایش می یابد. فیلم برگزیده برای گشایش: "به امید دیدار" از محمد رسول اف و بازی لیلا زارع! گوینده گفت که فیلم را مخفیانه از ایران خارج کرده اند و در جشنواره کن نیز جایزه بهترین کارگردان در بخش "نگاه ویژه" را گرفته است. اگر توان تماشای یک فیلم ژرف درجه یک را دارید، آن را بینید.
وبلاگ گمنامیان پیرامون دزدی آقای سعید رجایی خراسانی در سال 1986 در نیویورک، دزدی سه هزار میلیارد تومانی نوشته ای دارد. در تکمیل آن، بریده روزنامه “The Nashua Telegraph” 22 مه 1986 را نیز یافتم و بد نیست که برگردان خبر را نیز داشته باشیم. این روزها دلقک آرادان، جناب آقای رییس جمهور دکتر احمدی نژاد نیز به نیویورک تشریف می برند. ایشان فرموده اند که "دولت من پاک ترین دولت تمام تاریخ است."
برگردان خبر:
نیویورک (آسوشیتد پرس) – به گزارش پلیس سفیر ایران در سازمان ملل متحد به هنگام دزدی یک کاپشن 100 دلاری از یک فروشگاه دستگیر و سپس به خاطر مصونیت دیپلماتیک آزاد شد.
جان ونتوچی (John Venetucci)،سخنگوی پلیس گفت که سعید رجایی خراسانی، 50 ساله، در طبقه دوم بخش لباس مردانه Alexander’s در مرکز مانهاتان تلاش برای دزدیدن یک کاپشن داشت. او به
چه کسی حقیر است؟ سمیه توحیدلو، زن جوان32 ساله در زندان با زنجیر بر دست و پا، یا آن مرد بازجوی شلاق بر دست که در تاریکی ایستاده تا نامش را و چهره اش را کسی نبیند؟ زن جوان دانشجوی دکترای جامعه شناسی که تنها جرمش وبلاگش است و این که سهمش را از زندگی می خواهد یا جلاد چهار راه آذربایجان که یک وبلاگ نویس را نیز بر نمی تابد؟ که حقیر است؟
شمارش دختران باید تنها مورد در طبیعت باشد که با میزان آن واحدش عوض می شود، به این گونه:
واحد شمارش یک دختر (فرقی نمی کند که ایرانی باشد یا نه) = نفر
واحد شمارش دو دختر (غیر ایرانی ) = دو نفر
واحد شمارش دو دختر ایرانی = دسیبل (db)، پایین ترین میزان باید بیش از 80 dB باشد. مثلا: " در اینجا 85dB دختر هست."
واحد شمارش سه دختر ایرانی = جایی در مقیاس ریشتر، افست آن باید برای هر یک از آنها بیش از 6 ریشتر باشد. مثلا: 18 ریشتر دختر آخر هفته اینجا بودند."
واحد شمارش چهار دختر ایرانی به بالا = خارج از قدرت تصور اینجانب! شاید بشود آن را انرژی آزاد شده در هیروشیما باید سنجید.
به این نتیجه های علمی پس از آنکه چند نفر از دوستان پیش ما آمدند و چند روز ماندند، رسیدم.
برای آمنه بهرامی خوشحالم. خبر چشم پوشی او از اجرای حکم قصاص مجید مهدوی بسیاری را شاد ساخت؛ آنهایی که نمی خواستند او را ببینند که برای بار دوم قربانی می شود، این بار از سوی شریعت اسلامی و حکم وحشیانه قصاص و با اقدام خودش. در اینجا او شهامت نشان داد و بر دو دلی خود غلبه کرد.
این خبر خوش برای همه آنهایی است که تلاش داشتند تا آمنه را از اجرای این حکم منصرف سازند. این پیروزی آنها نیز هست. آمنه سرانجام توانست در دوراهی سخت دو انتخاب، روش درست را بیابد. هر چند که خود او سرسختانه به دنبال این حکم بود، سرانجام در این بلاتکلیفی تصمیمی درست گرفت. این از آن شرایطی است که می گویند: انسان باید بتواند در شرایط لازم از روی سایه خودش هم بپرد.
اکنون آمنه سربلند است. شنیدم که یک ایرانی ناشناس کار ادامه معالجه آمنه در اسپانیا را بر عهده گرفته است. این نیز خبری است خوش!
دیگر نوشته ها در این زمینه:
- “اگر تو جای آمنه بهرامی بودی …"
از دیروز خبر پشت خبر می رسد. کار قذافی ساخته است. گویا تقریبا تمام طرابلس در اختیار شورشیان است. این که قذافی کجاست، هنوز روشن نیست. دیروز شورشیان اعلام کردند که سه فرزند قذافی و از جمله سیف الاسلام را دستگیر کرده اند که حکم دستگیری اش از سوی دادگاه لاهه صادر شده است. اما امروز صبح سیف الاسلام در برابر هتلی میان پیروانش در برابر دوربین تلویزیون های بین المللی طرابلس ظاهر شد. ظاهرش هم شبیه کسی که دستگیر شده باشد نبود. کلی هم شعار داد و قول داد که لیبی را پس می گیرد. جنگ است دیگر با ابزار جنگی و زبانی و روانی.
سیف الاسلام دستگیر شده باشد یا نه، پدر دیوانه اش در طرابلس باشد یا نه، دیگر تاثیری در روند رویدادها ندارد. شورشیان همه شهرهای مهم را گرفته اند و برای سقوط کامل رژیم قذافی تنها می تواند چند روز تفاوت داشته باشد.
